Op 10 februari 2019 spraken we met 20 nabestaanden over ons verlies en met welke reacties uit de omgeving we daarbij te maken krijgen.
Ondanks dat de dood een vaste waarde is na het leven is het blijkbaar nog steeds een lastig onderwerp voor mensen om open over te praten.
Veel mensen spreken er liever helemaal niet over. Dat ervaar je pas écht als iemand die je heel dierbaar was overlijdt.
Sommige mensen, waarvan je dacht dat je er altijd bij terecht kon laten het afweten en verdwijnen langzaam uit zicht. Dat kan enorm pijnlijk zijn. Waarom komen ze niet meer langs? Waarom duiken ze in de supermarkt ineens het pad met kattenvoer in terwijl je weet dat ze geen huisdieren hebben? Waarom wordt je niet meer uitgenodigd voor een feestje? Anderen, die je misschien eerder als vage kennis zag, stappen in en zijn je tot grote steun. Zij nodigen je uit voor een etentje, halen je op om naar de bioscoop of het theater te gaan, doen boodschappen als je een keer geveld bent door griep, komen zomaar langs en vragen of ze een klusje voor je kunnen doen.
Anne Remijn, rouw en verliescoach, verbeeldde deze verschuiving in relaties heel treffend met behulp van poppetjes tijdens haar inleiding.
Na het voordragen van een passend gedicht nodigde zij de deelnemers uit om in kleine groepjes verder te praten. En om daarbij te bespreken wat wel of niet helpend is als iemand in rouw is. Waarmee doen mensen je een groot plezier en waarmee juist niet.
Terug in de kring werden opnieuw veel ervaringen gedeeld en was er ook nu weer veel herkenning.
Eén van de belangrijkste dingen bleek te zijn dat je je gehoord voelt. Dat begrijpen wat je doormaakt na het verlies van bijvoorbeeld je partner niet gevraagd kan worden van je omgeving. Omdat iemand dat pas écht kan begrijpen als het hem of haar overkomt. Maar dat begrip hebben voor het feit dat je ‘zomaar’ verdrietig kan worden van iets al heel fijn is. En dat het ook fijn is als daar geen tijdslimiet aan wordt gehangen. Want rouw is niet over na dat eerste jaar. Het jaar erna wordt door velen juist vaak als zwaarder ervaren. Omdat dan al het regelwerk is gedaan en er tijd is om te voelen, na te denken, je te realiseren dat die geliefde persoon echt nooit meer terugkomt.
Na afloop werd nog samen koffie en thee gedronken en bleek ook deze middag eigenlijk te kort om alles te kunnen bespreken. Gelukkig volgen er nog meer bijeenkomsten. Ook in een wat lossere setting, zonder specifiek thema. Waarbij vooral tijd is om samen te praten en elkaar beter te leren kennen en nieuwe contacten te leggen.